លោក រីម គីន បានកើតនៅថ្ងៃទី៨ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ១៩១១ ក្នុងសង្កាត់ទី៥ នៃក្រុងភ្នំពេញ។
បិតារបស់លោកមានតួនាទីចុងក្រោយមុនចូលនិវត្តន៍ជា ចៅហ្វាយខែត្រកំពង់ស្ពឺ នាម គីម, មាតានាម រសា។ នៅជាកុមារ មានឈ្មោះហៅក្រៅថា «ពន្លក» លោកបានរៀបអាពាហ៏ពិពាហ៏ជាមួយកូនស្រីរបស់លោកចៅក្រមស្រីនាម នាងសិន ហៅ «ស៊ីមន» នៅថ្ងៃទី១៦ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៣៥។
ប្រវត្តនៃការសិក្សា
កុមារពន្លក បានរៀនសូត្រដំបូងនៅ វត្តស្វាយដង្គុំក្នុងសំណាក់លោកគ្រូ សាំងជាមា។
លោកបានរៀនអានសត្រាច្បាប់និងសត្រារឿងជាច្រើន។ ក្នុងជីវភាពនៅវត្ត កុមារពន្លកបានក្រេបរសជាតិពុទ្ធសាសនា និងស្គាល់ជីវភាពនៅវត្តបានច្បាស់លាស់។ ដល់អាយុ១០ឆ្នាំ បានទៅចុះឈ្មោះរៀននៅសាលាដែលបារាំងបានបង្កើត។ កុមារពន្លកបានផ្លាស់ឈ្មោះថា កាំង បានចូលរៀនថ្នាក់កុមារដ្ឋាននៅសាលាឌូដាដីឡាគ្រេ ។ តែដល់ក្រោយមកដោយមេឃុំសរសេរឈ្មោះខុស គិមកាំង ប្រែក្លាយទៅជា រីម គីន វិញ។ រីម គីន បានរៀនចប់នៅសាលាឌូដាដីឡាគ្រេ ហើយប្រលងចូលរៀននៅ អនុវិទ្យល័យស៊ីសុវត្ថិនៅឆ្នាំ១៩២៩។
ប្រវត្តអ្នកនិពន្ទ
ដោយបានរៀនមើល រៀនស្ដាប់ រៀនសង្កេត រៀនពិចារណា រៀនជ្រើសរើស រៀនសរសេរផង លោក រីម គីន បានបណ្ដុះចំណេះលោកជាមួយសៀវភៅបរទេស ជាពិសេសសៀវភៅបារាំង។ លោកមាននិស្ស័យក្នុងសំណេរតាំងពីអាយុជិត១៨ឆ្នាំ គឺពេលចូលរៀនក្នុងអនុវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថ ក្នុងឆ្នាំ ១៩២៩-១៩៣០។ អនុវិទ្យាល័យស៊ីសុវត្ថិ ជា«អនុវិទ្យាល័យឥណ្ឌូចិន» ហើយសម្បូណ៌សិស្សយួនមិនចាញ់សិស្សខ្មែរទេ។ ពិតមែនតែពេលនោះប្រទេសយួនឋិតក្នុងនឹមអាណានិគមបារាំងក៏ដោយ ក៏ប្រទេសគេមានអ្នកនិពន្ធច្រើន ហើយសៀវភៅបោះពុម្ពផ្សាយទៀតក៏មានមិនតិចដែរ។ នៅតាមផ្លូវប្រជុំជនក្នុងរាជធានី សៀវភៅចិនយួនមានលក់ពាសពេញ។ ដោយពុំអាចទ្រាំខ្មាស់ជាតិគេតទៅទៀតបាន យុវសិស្សរីម គីន ក៏ហាត់សរសេរបន្តិចម្ដងៗ ពីទេសភាពខ្លះ ពីមនោសញ្ចេតនាខ្លះ ជាពាក្យកាព្យ ហើយតែងយកមកអានធ្វើបទនៅពេលចេញលេខឬនៅពេលយប់។ ជំនក់ចិត្តក្នុងសំណេរបណ្ដាលឲ្យការសិក្សាទូទៅថយល្បឿន។ មិត្តភក្តិលោកតែងចំអកឡកឡឺយដាក់លោកហើយឲ្យងារជា «ប៉ូអែត»។ លោកមានគំនិតចង់ប្រែរឿងរបស់ «ម៉ូលីយែរ»។ ទោះបីគេចំអកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏លោកពុំខឹងនឹងគេដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញចិត្តជំនក់ក្នុងសំណេរបានដុតរោលលោកយ៉ាងខ្លាំង។ លោកល្បងយក«រឿងចៅក្តាំងបាយ» មករចនាសរសេរជាថ្មីនៅពេលដែលលោករៀននៅឆ្នាំទី៣។ រួចលោកយកស្នាដៃនេះទៅបង្ហាញសាស្ត្រាចារ្យខាងខ្មែររបស់លោក ព្រមទាំងទទួលសេចក្ដីសរសើរដ៏រំភើបទៀតផង។
មុនពេលចេញធ្វើការជាក្រុមប្រឹក្សា សុខភាពបានតម្រូវឲ្យលោកចូលព្យាបាលក្នុងមន្ទីរពេទ្យ។ ពេលនោះលោកចាប់ផ្ដើមសរសេរ «រឿងសេនាកំសត់» បានមួយផ្នែក លុះដល់ឆ្នាំ១៩៥១ ទើបសរសេរបញ្ចប់ដោយមានការកែប្រែឆ្ងាយពីគំនិតដើម។ នៅបាត់ដំបងលោក «បាននឹកចង់បង្កើត-ឡាវ៉ា-ឬ-មនុស្សកំណាញ់របៀបខ្មែរ» ហើយក៏បានសម្រេច។ នៅភ្នំពេញក្រោយពី «រឿងខ្ញុំ» មក លោកបានសរសេររឿង «ឱ្យស្គាល់…» ជាពាក្យកាព្យទៀត។
ស្នាដៃ
នាឆ្នាំសិក្សា ១៩៣៣-១៩៣៤ សិស្សសាលាចេះរៀបចំលេងល្ខោនជាលើកដំបូងបំផុត ដើម្បីទុកជាអនុស្សាវរីយ៍មុនពេលលាចាកអនុវិទ្យាល័យ។ លោកក៏បានសរសេរ «រឿងកូនអ្នកកាប់ឱស» ជាពាក្យកាព្យដើម្បីយកទៅស្ដែង។
ក្រោយពីពិភាក្សាជាមួយមិត្តភក្តិខ្លះៗមក និងដោយយល់អត្ថប្រយោជន៍របស់ភាសាសំរាយ លោកក៏បានសរសេររឿងខ្លីៗ ដែលក្រោយមកបានជួបមហាជនតាមរយៈសម្លេង «វិទ្យុកម្ពុជា» និងតាមទស្សនាវដ្ដី «រាត្រីថ្ងៃសៅរ៏»។
នៅគ.ស. ១៩៣៧ លោកបានសរសេររឿងល្ខោនមួយឈ្មោះ «មនុស្សទាំង៤» ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងសេចក្ដីត្រូវការរបស់ «សមាគមសិស្សចាស់និងមិត្តនៃអនុវិទ្យាល័យនិងវិទ្យាល័យស៊ីវុត្ថិ» សម្រាប់យកទៅលេងល្ខោន។
នៅគ.ស. ១៩៣៨ លោកបានចាប់សរសេរ «រឿងសុផាត»។ តាមសេចក្ដីស្នើសុំរបស់អ្នកនិពន្ធ, គណៈរដ្ឋមន្ត្រីបានអនុញ្ញាតឲ្យបោះពុម្ព។ ដោយខ្វះប្រាក់ ក្នុងឋានៈលោកជាសមាជិកម្នាក់នៃ «សមាគមសិស្សចាស់និងមិត្តនៃអនុវិទ្យាល័យនិងវិទ្យាល័យស៊ីវុត្ថិ», លោកបានខ្ចីប្រាក់ពីហិបសមាគមចំនួន ៣០០រៀល ដើម្បីយកទៅបោះពុម្ពរឿងសូផាត។ ខែមករា ឆ្នាំ១៩៤២ បាននាំរឿងសូផាតពីរោងពុម្ព «មាន់សាន់» នៅ ច្រើឡឺង (ប្រទេសវៀតណាមខាងត្បូង) ចំនួន ២.០០០ក្បាល មកដល់ប្រទេសកម្ពុជា។ ប្រលោមលោកទី១របស់ខ្មែរបានអង្រួនស្មារតីអ្នកអានពេញទាំងផ្ទៃ ប្រទេសនិងក្រៅប្រទេស។ សេចក្ដីសរសើរមកពីគ្រប់ទិសទី បានធ្វើដំណើរជោគជ័យដ៏ត្រចះត្រចង់មកស្រោបដួងព្រលឹងអ្នកនិពន្ធ រីម គីន។ សៀវភៅចំនួនពីរពាន់ក្បាលបានត្រូវមហាជនស្រូបអស់ពីបណ្ណាគារ តែក្នុងរយៈ៦ខែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកនិពន្ធរីម គីន បានយកប្រាក់ទៅសងសមាគមវិញ ហើយចំណេញបានកង់មួយ។ ពេលនោះរាជការបានប្រគល់គ្រឿងឥស្សរយសមុនីសារភណ្ឌដល់អ្នកនិពន្ធ។ តមកទៀតលោកបាននិពន្ធ «រឿងនាងសមាភាវី» ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៣។ ក្រៅពីនេះលោកបានប្រែរឿងមួយឈ្មោះ «អ្នកទ្រកូលខ្ពស់ម្នាក់ជាអ្នកក្រ»។ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៤៤-១៩៤៥ លោកបានតែងរឿងល្ខោនមួយតាមលំនាំលោក «ម្ងុលីយែរ» គឺ «រឿងអ្នកកុដុម្ពីកិតិយស» ដែលសិស្សសាលាគរុវិជ្ជាបានយកទៅស្ដែងក្នុងឱកាសបុណ្យកថិនម្ដង និងក្នុងរាត្រីសមោសរម្ដង។ រឿងល្ខោនឯទៀតដែលលោកនិពន្ធគឺ៖ «ថ្លាងធ្លុះធ្លាយ, ក្បាលទំពែកទេ, កម្លោះអាយុ៥០ឆ្នាំ»។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៦ នៅឱកាសបោះឆ្នោតតំណាងរាស្ត្រ ដើម្បីរដ្ឋសភាពទី១ លោកបានសរសេររឿងមួយទៀតយកទៅស្ដែងក្នុងការឃោសនាគណបក្ស ប្រជាធិបតេយ្យ គឺ «រឿងគុន វុឌ្ឍី»។ រឿងមួយទៀតគឺ «រឿងវិស្សកាល» បានសរសេរនិងស្ដែងឡើងនៅក្នុងរាត្រីសមោសរជួយសង្គហនិស្សិតខ្មែរ។
ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៧ «រឿងចិត្តចងចាំ» បានត្រូវសរសេរនិងយកទីស្ដែងក្នុងរាត្រីសមោសរមួយ ហើយបានយកទៅប្រលងជាប់លេខមួយ។ «រឿងប្លង់តុងងោក» របស់លោក ញឹក នូ ជាប់លេខ២។ រឿងវិស្សមកាលរបស់លោក ជាប់លេខ៣។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៨ លោកបានសរសេររឿងល្ខោនមួយទៀតមានចំណងជើងថា «លួយស្រលាញ់លួចកើតទុក្ខ» បានត្រូវសិស្សសាលាគរុវិជ្ជាយកទៅសម្ដែងម្ដងហើយ នៅឆ្នាំ១៩៥៦សមាគមអ្នកនិពន្ធខ្មែរបានយកទៅសម្ដែងនៅក្បាលថ្នល់ នៅតាខ្មៅ និងនៅភ្នំពេញ។
ស្នាដៃរបស់លោកមានជាច្រើនដូចជា
១.រឿងសូផាត (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៣៨)
២.រឿង ចិត្តចងចាំ (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៤៨)
៣.រឿង ស្ត្រីកំព្រា (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៥១)
៤.រឿង មើលព្រះចន្ទ (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៥២)
៥.រឿង នាងសមាភាវី (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៥២)
៦.រឿង ពលវង្សា (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៥៣)
៧.រឿង ក្លាហាន (បោះពុម្ពនៅឆ្នាំ ១៩៥៣)
៨.រឿង នាង រតននារី (ពាក្យកាព្យឆ្នាំ ១៩៣៨)
៩. រឿង ឈាមរកឈាម (ពាក្យកាព្យឆ្នាំ ១៩៣៨)
១០.រឿង រៀនមិនពន្យល់ (ពាក្យកាព្យឆ្នាំ ១៩៣៨
ក្នុងឆ្នាំ១៩៤៩ លោកបានសរសេររួចស្រេចនូវ «រឿងក្លាហាន» បោះពុម្ពផ្សាយនៅឆ្នាំ១៩៥៣។ «ស្រ្តីកំព្រា» បោះពុម្ពផ្សាយក្នុងឆ្នាំ១៩៥១។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៥០ទៀត «ទឹងមមីង» បានសរសេរហើយ រួចបោះពុម្ពផ្សាយក្នុងឆ្នាំ ១៩៥៣ «រឿងរាជកុមារ» ក៏បានសរសេរដែរ តែឥតបានបោះពុម្ព។
ឆ្នាំ១៩៥១ បានកន្លងទៅលោកបាននិពន្ធ «រឿងនាងរតននារី» ឆ្នាំ១៩៥២ រឿងមើលព្រះចន្ទ, រឿងសមាភាវី និង រឿងពលហង្ស។ ឆ្នាំ១៩៥៣ ក៏ពុំអាចបំភ្លេច «រឿងឈាមរកឈាម» និង «រឿងសេនាកំសត់» ដែរ។ ក្រៅពីនេះលោកបានសរសេររឿងជាច្រើនទៀតដែលបាត់បង់ទៅ។ ផ្នែករឿងប្រែ លោកបានបកប្រែ «រឿងឡឺស៊ិត» និង «គ្មានគ្រួសារ» របស់លោក គរណី និង ហិចទ័រម៉ាឡូ។ លោកបានប្រែរឿង «សមាភាវី» ជាបារាំងដែល «បារេ» សន្យាថាយកទៅបោះពុម្ពនៅប្រទេស តែរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃរឿងនេះមិនទាន់បានបោះផ្សាយនៅឡើយទេ។
ហើយលោកបានទទួលអនិច្ចកម្មនៅថ្ងៃ២៨ មករា ឆ្នាំ១៩៥៩ (ដកស្រង់ ពីសៀវភៅអ្នកនិពន្ធខ្មែរដែលមានឈ្មោះល្បី របស់លោក លី ធាមតេង ដាក់ ថ្ងៃទី២៧ និង ក្នុងសៀវភៅអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរ សតវត្សទី២០ របស់លោក ឃីង ហុងឌី ដាក់ ថ្ងៃទី២៨)
Comments
Post a Comment